We beginnen pas

Ruim een week geleden trotseerden we de eerste herfstige kou en vreesden we de herfstige buien. We besloten het er toch op te wagen. Gewapend met winterjassen en een paraplu rijden we samen met fotograaf toch richting het Bossche Broek. Waar tien jaar geleden de zon uitbundig scheen en het voor de bruidegom best zweten was in driedelig en hoog dichtgeknoopt overhemd, bleek het met de buien en kou vandaag enorm mee te vallen. De winterjassen blijven uit, net als de regen.

We maken lol. Heel veel lol. Met mijn hoed, in het gras, op het kleedje, rennend, zittend, staand. Is de Sint Jan nog in beeld? Pas op je valt! Kijk daar, er komt een bui. De spontaniteit, de gezelligheid, de lol. Ze spatten van de foto’s af, zo zien we een paar dagen later, in een flinke set foto’s liefde waar we een keuze uit moeten maken. Het is prachtig om foto’s te zien waar we alle vier op staan. Vol met herinneringen aan tien jaar geleden en aan de tien jaren die voorbij zijn. “Mama, waarom waren wij er niet bij, toen jullie trouwden?”.

Omdat we toen pas echt begonnen.

Vrijdag 19 september 2003 liepen wij over straat, met de zon in onze knopen. De lucht was zo mooi, als we nog nooit hadden gezien. We zijn er nog niet, maar we zijn onderweg, we beginnen pas, we beginnen nu pas echt. Die avond klonk ons lied van onze band in de kelders van Hotel Central. Midden in de stad waar we thuis zijn. Waar we begonnen zijn .

En moet je ons nu eens zien. De broekies van toen in hun eerste banen, studerend, nog-Hollanders-in Brabant, het (Brabantse) leven ontdekkend, zijn nu allebei een carrière verder, zijn de ouders van twee meiden die met een zachte G spreken (en kunnen switchen naar een harde variant) en zijn ondertussen helemaal thuis in het zuiden.

En of we echt begonnen zijn? Dat moet en zal op een dag in het najaar, met een lucht zo mooi als je nog nooit hebt gezien.

Vandaag? We zijn onderweg. Alles komt terecht.