Uit het archief: Babbelbox uit 2007
Zo aan het eind van het jaar ga je, opruimen en opschonen. Ik ook. Dan kom je leuke dingen tegen. Ik ook. Een doos vol babbelboxen, stukjes van mijn hand over het gebabbel van dochter Maud die net lekker begon te babbelen. Deze hier is van begin juni 2007. Maud is ruim tweeënhalf en ik ben zwanger van Eva, die zich eind juni laat zien.
Na een editie van afwezigheid, zit ik weer vol inspiratie om een pagina vol te babbelen. Nee, Maud heeft het niet van een vreemde… en inmiddels gaat het gebabbel van haar ook ergens over. Zo heeft ze eindelijk door dat er toch echt een baby in de buik van mama zit en wil ze regelmatig even voelen. Laatst werden daar zelfs de speelgoedflesjes parfum en smeersel, gewonnen op de kermis, bij gehaald om mijn blote buik in te smeren. “Lekker zacht”, was daarbij het commentaar dat ze gaf. Hè gelukkig, heeft het dagelijks smeren met de buikbalsem uit de ‘mama’-lijn van Zwitsal toch nog enig effect, aangezien de boel behoorlijk begint te jeuken door de spanning die er inmiddels op staat.
Verder heeft ze geen flauw idee wat er staat te gebeuren. Op de vraag of ze een broertje of een zusje krijgt, antwoordt ze steevast “broertje” en als je haar vertelt dat ze grote zus wordt dan zijn haar woorden ”nee, ikke moppie Maud”. Ze is geen zus, ze is niet lief, niet stout, geen schatje, nee ze is Maud, moppie Maud. En daarmee is de kous af.
Ze weet dus al goed wie ze is en hoe ze voor zichzelf op moet komen. Ze laat dus ook niet met zich sollen en wil graag de boel regelen en organiseren. Ze bedenkt voor iedereen wat diegene moet doen. Wee je gebeente als je ergens gaat zitten waar net nog iemand anders zat, je wordt subiet weggestuurd, want daar zit oma, opa, mama, papa of wie dan ook. Zomaar je benen even op haar stoeltje leggen als ze lekker aan het spelen is, is ook niet de bedoeling. Dat is háár stoeltje en stoeltjes zijn niet bedoeld om benen op te leggen, ook al wordt zo’n stoeltje niet als zodanig gebruikt. “Dat mag niet!” krijg je dan te horen, vergezeld met een opgeheven wijsvingertje en een zeer strenge blik. Ze heeft nu al overwicht. Daar kan ik als juf van groep 3 nog een puntje aan zuigen! Wat een overredingskracht zit er in die kleine peuter!
En er ontgaat haar niets! Als we naar de verloskundige rijden dan rijden we steeds dezelfde weg, ook de weg die we rijden als we de stad in gaan, en dat is tegenwoordig redelijk vaak, aangezien er flink ingeslagen moet worden voor de baby. Het ene setje is nog leuker dan het andere. Maar goed, terug naar onderweg. Ze weet precies wanneer we langs een speeltuin komen en waar glijbanen staan, toch haar favoriet in de speeltuin. Laatst was één van de glijbanen onderweg verdwenen. Dat werd natuurlijk even gemeld. “Even zoeken”, moesten we eigenlijk, want die glijbaan was er wel geweest, dus misschien was hij wel verplaatst. Maar helaas, zoeken gaat niet als je in de auto zit en een afspraak moet halen. De week erna was de glijbaan nog steeds weg. “Glijbaan nog steeds weg, mama”, klonk het vanaf de achterbank. Ik schrok op uit mijn gedachten aan het luisteren naar het hartje, de bloeddrukmeter en de weegschaal. “Ja, inderdaad lief, de glijbaan is nog steeds weg. Misschien is hij wel verhuisd”. Aan haar blik kon ik zien dat ze daar nog niet zo zeker van is. Stiekem hoopt ze op de terugkeer van de glijbaan onderweg van huis naar de stad ter hoogte van de stoplichten bij het Wielsem (Hambaken) en Orthen, aan de rechterkant van de weg.
Wie weet waar hij is?
Eerder verschenen in BPM BallPointMagazine, de papieren glossy van de leukste, kleinste en gezelligste tennisvereniging van Den Bosch, BallPoint. Het magazine is helaas al enige tijd ter ziele, dat krijg je als tennissen je prioriteit is.