Samen op reis naar morgen. Kernteam in Den Haag

Waarschuwing: schrijver van dit blog zit vol inspiratie, ervaringen en indrukken van een ontzettend boeiende reis. Wilde geen moment missen en je bent daarom gewaarschuwd voor besmettelijk enthousiasme. Bravo als je het eind van de tekst haalt. Dan ben je hoogstwaarschijnlijk net zo enthousiast als de schrijver zelf.

Daar staan ze, de e-bikes van Sparta waarmee we met het kernteam twee dagen door Den Haag fietsen. Op een ‘gewone’ fiets kan natuurlijk niet, als je van BOVAG fietsbedrijven bent en met een gezelschap fietsfanaten op pad gaat. Ondernemers en mensen van BOVAG verenigd in een kernteam staan klaar om inspiratie op te doen voor een gezond en toekomstbestendig, next level, fietsklimaat.

Nog wat onwennig trap ik achter de groep aan. Geen idee waar we naar toe gaan en wat mij te wachten staat. Hé, wat een licht stuur denk ik nog (mijn eigen fiets heeft rek met krat voorop) en oh, hoe werkt dat ook al weer, 3×8=24 versnellingen en hé ik fiets nu 19,4 km per uur en wat gaat dat makkelijk, waar zit de aan-knop eigenlijk? Oeps, doortrappen, straks ben ik de groep kwijt.

We stoppen en parkeren (best zwaar trouwens een e-bike met zo’n accu achterop, die zwaai je niet zo maar even op de stoep. Wel het display meenemen!) bij het Humanity House. Geen idee wat het is, wat we daar gaan doen. Ik ben alleen maar met fietsen bezig. Ik zat net lekker eigenlijk.

Het Humanity House dus. Een prima plek om de fietswereld helemaal los te laten en op ervaringsreis te gaan. Ieder voor zich duiken we allemaal in de wereld van conflicten en oorlogssituaties. We ervaren allemaal hoe het is om hals-over-kop huis en haard te moeten verlaten. We ervaren hoe het is om toegang te krijgen tot een vrij land. Bovenal ervaren we dat we in een vrij land wonen, waar geen oorlog is en waar je mag zeggen wat je denkt en waar je inspraak hebt in wat er gebeurt met jouw land.

Tijdens de nazit blijkt dat we inderdaad helemaal los zijn gekomen van de fietswereld. We sparren met Marloes, onze gastvrouw, over community’s, de noodzaak van een gesprek na de ervaringsreis, herhaalbezoeken, gedragsverandering, doelgroepen en subtiel je boodschap vertellen.

Tot we ontdekken dat we al laat zijn en we onze reis moeten vervolgen. Gekoppeld aan een paar thema’s: Next level service, vakmanschap, verbindingen.

We trappen verder. Het fietsen gaat steeds soepeler. Waar ik het eerste ritje onwetend de trapondersteuning al aan had staan, merkte ik nu dat hij uitstond. Paar drukken op wat knoppen en ik ontdek verschillende standen. Ik laat hem op de tour-stand staan. Wat dat zijn we, op toer.

Tweede stop is de Barbershop & Co, waar we kennismaken met Vincent en zijn business. Hij laat ons de verzameling bedrijven, ondernemingen zien die in het pand gehuisvest zijn. De kapper, een modellenbureau, een videoproductiebedrijf, een beginnende juwelier en een in aanbouw zijnde keuken voor workshops. Het is slechts een greep uit de activiteiten van diverse ondernemers die hier een plekje van soms maar één vierkante meter hebben gevonden. Vincent vertelt een enthousiast verhaal over de totstandkoming en de behoefte aan dit concept.

Op de tourstand en in de juiste versnelling e-biken we vervolgens naar de lunchlocatie. Ook al is de inspanning op een e-bike minder groot, een lekkere lunch gaat er zeker wel in na een ochtend met inspirerende activiteiten. We schuiven aan, aan de langgerekte sfeervolle gedekte lunchtafel bij de Bakkerswinkel, waar de lente ons tegemoet komt door de tulpentoppen op tafel. Het paasbrunchgevoel is compleet. Ondertussen praat Hagenees en straatfotograaf Gordon ons bij over goed verstopte bijzondere plekken van Den Haag.

Na de lunch gaat de toer pas echt van start. In drie groepen gaan we, gewapend met fototoestellen en routekaarten op pad langs verschillende ondernemers, start-ups, projecten die ons van de juiste inspiratie moeten gaan voorzien. In elke toer zitten een paar afspraken met mensen die ons meer vertellen over hun project of onderneming. Later praten we elkaar bij over wat we gezien hebben.

Gelukkig rijdt Leonie, één van de samenstellers van de toer en Den Haag-kenner want inwoner, met ons mee. De e-bike snap ik nu, maar als ik me ook nog had moeten verdiepen in het stratenplan, dan had ik vast veel meer kilometers gemaakt en nog vertrouwder met de fiets geworden, dat was nou net niet het doel.

Als eerste spreken we Frank van gCab. Hij is mede initiatiefnemer van dit groenetaxiproject. Groen omdat de wagentjes waarmee gereden wordt groen zijn, maar ook volledig elektrisch. Frank zet zich in voor maatschappelijk verantwoord ondernemen en richt zich met dit project op de laatste kilometers die reizigers moeten afleggen als ze met het openbaar vervoer reizen.

Al slingerend door de stad kijken we door de ramen bij een winkel die de verkoop van (retro)fietsen combineert met de verkoop van kunst en oude meubels. We kijken door de ramen bij de popup-store van Mercedes Benz, MB!, waar de tijdelijke(!) verkoop van kinderfietsen (die roze!), polo’s en deo’s samengaan met de ervaring van het zitten in een echte Mercedes Benz auto. De auto’s zelf verkopen ze hier niet. Helaas zijn de poorten ook hier gesloten. Dat is helaas ook het geval bij de winkel die de kunstacademie van Den Haag geopend heeft.

Dat de winkels (toevallig) dicht zijn, wil natuurlijk niets zeggen over het idee achter het openen van deze winkels. Het gaat hier om de combinatie van fietsen-kunst-meubels, de beleving van het merk Mercedes Benz in de binnenstad en de koppeling van een onderwijsinstituut en het verkopen van de creaties van de studenten. Allemaal concepten die je niet meteen zou verwachten bij winkels.

Het manoeuvreren met de e-bike tussen het winkelend publiek door gaat steeds makkelijker. Ik krijg hem steeds beter onder controle. Wegfietsen en snel even een drukke weg oversteken lukten nog nooit zo snel, en met de wendbaarheid is ook niets mis. Ik ben om. Ik wil ook een e-bike.

Waar we wel even naar binnen wippen is de winkel van Groen Links. We spreken daar even met iemand die uitlegt waarom Groen Links een winkel in de stad begint. Natuurlijk heeft dat allemaal te maken met de verkiezingen voor de gemeenteraad. Er is dan ook niets te koop in deze winkel. Hier kon (ze sluiten binnenkort) je binnenlopen voor informatie over Groen Links. Voor zowel zwevende als Groen Links-stemmers een uitkomst.

Waar je ook goed terecht kan voor advies is de winkel waar voedingssupplementen worden verkocht. Daar ga je naar toe als je advies nodig hebt over je gezondheid, over je lichaam. Zowel mensen die met sporten bezig zijn, als mensen die met gezondheid bezig zijn. De winkel staat bekend om de adviezen.

Het gezondheidsgevoel houden we nog even vast als we binnenlopen bij de Vegetarische Slagerij. De winkel ziet er uit als een ouderwetse slagerij, veel tegels, smal, toonbank. Achter die toonbank staat een vriendelijk meisje dat ons graag te woord staat en liefdevol uitlegt waarom ze hier is gaan werken (ze is zelf vegetarisch) en ons adviseert wat we nu het beste kunnen proeven. Na lang wikken en wegen kiezen we voor een broodje bal en voor een broodje tonijnsalade. Niet van echte(e) vlees en vis te onderscheiden. Nasmaak blijft toch een beetje dat de Vegetarische Slager iets is wat ze niet willen zijn, namelijk een slagerij. Marketingtechnisch natuurlijk de perfecte naam, want vlees, daar wil de Nederlandse consument toch echt (nog) geen afscheid van nemen. Dat zit echt ingebakken.

Onderweg naar ons volgende adres stoppen we op een bij nader inzien ietwat onhandige plek en verzeilen we in pas-op-de-plaats-discussie. Wat hebben we tot nu toe eigenlijk gezien over next level service, vakmanschap en verbindingen? Onze conclusie is dat we nog niet heel erg verrast zijn. We zien mooie concepten dat wel, maar het echte wow-gevoel hebben we nog niet gehad.

Ik heb de smaak nu echt te pakken. Het gaat heerlijk, ik span me nauwelijks in maar ga wel 20 km per uur. Dat haalt mijn eigen trouwe fiets alleen met wind mee en flink doortrappen. Ondertussen heb ik ook kennisgemaakt met de sportstand en de powerstand. Geloof mij, daarvoor heb je een hobbelvrij en leeg fietspad buiten de stad nodig. Of gewoon flink wind tegen. Dan knal je gewoon lekker door de stad.

Ondertussen maak ik me totaal niet meer druk om de extra meters die we maken om ‘Het Rode Dorp’ te vinden. Een project waarbij met inbreng van de toekomstige bewoners, arbeiderswoningen gerenoveerd zijn tot studentenwoningen. Op goed geluk bellen we aan. We zijn al bijna weg (ja dat gaat snel in de sportstand, even terugschakelen), toen er open gedaan werd door een pabo-student die een uiltje knapte op de bank. “Ik woon hier gewoon”, was zijn antwoord op onze vraag hoe hij in deze huizen terechtkwam en of hij iets wist over de crowdsourcing die plaatsgevonden heeft bij de totstandkoming van deze woningen.

In de powerstand sjezen we naar de laatste afspraak van vandaag. Bij Stroom, kunst- en architectuurcentrum,  maken we kennis met onder andere Mara. Ondersteund door twee collega’s vertelt zij bezielend, sprankelend en met enorm veel enthousiasme over haar project Timebank. Timebank is een community, een plek waar je elkaar in uren betaalt voor elkaars diensten. Stel dat je goed op kinderen kunt passen, je biedt dan je oppasdiensten aan op de website. Voor elk uurtje dat je op iemands kinderen past, word je in uren betaald. Uren die jij weer kunt besteden bij andere aangesloten timebankers. De kapper bijvoorbeeld, of webtekstenschijver of meubelmaker, of schilder of notaris. Elk uur is evenveel waard. We hangen bijna letterlijk aan haar lippen en worden aangestoken door haar enthousiasme.

Zoveel, dat we besluiten dat we ervan moeten bijkomen. Dus klimmen we weer op de e-bikes en toeren we richting terras waar we de laatste zonnestralen en een glas wij ons verder laten inspireren.

De toer zit erop. Het diner is verdiend. Onder het genot van een aperitief luisteren we naar de mensen van DutchWork die ons meenemen in de wereld van Google: imagine. Stel je voor wat er allemaal mogelijk is als je diverse tools van Google combineert? Met deze gedachten gaan we het smakelijke Italiaanse diner in. De kok vertelt bij elke gang met evenveel passie en enthousiasme wat we op ons bord hebben gekregen, waar de ingrediënten vandaan komen en waarom hij voor deze producten kiest. Ik heb me zelfs laten verleiden een boterzachte olijf te eten. Ik proefde de passie.

Tijdens de rit terug naar het hotel kan ik eindelijk eens voluit op mijn elektrische vriend. De straten zijn leeg, het is ’s avonds laat, bijna nacht en de verlichting brandt. Helemaal vanzelf, bij het plaatsen van het display. Voluit dus, in de powerstand, in de hoogste versnelling. Trappen maar! Oh nee, dat hoeft bijna niet. Ik rijd ruim 28 km per uur. Stuiterend over een fietspad met rode klinkers die niet allemaal even recht liggen.

De volgende morgen vertrekken we nog voor het ontbijt naar Lola Bikes & Coffee, daar ontbijten we. Maar niet nadat we ons allemaal vergaapt hebben aan de bijzondere fietsen die daar verkocht worden. Er is een ook een werkplaats waar je je fiets kunt laten repareren en er zijn ook prachtige fietsaccessoires te koop. Van bidon tot prentenboek, van zadeltasje tot bijzondere tijdschriften. En over het bijzonderste tijdschrift over fietsen is Vincent aangeschoven. Hij heeft samen met anderen het tijdschrift Soigneur opgericht. Ik durf wel te zeggen, het mooiste tijdschrift dat ik ooit zag over racefietsen. Prachtig gemaakt, ook hier weer spat de passie en liefde voor wielrennen van elke pagina af. Een cadeautje is het. En ik heb al een paar mensen in gedachte die dit blad cadeau gaan krijgen. Zo bijzonder dit!

Laatste rit! Terug naar het hotel waar we de laatste sessie in gaan en waar ik afscheid neem van de e-bike die mijn hart veroverd heeft. Van dat ‘ouwelullenimago’ is niets meer over. Het is een prachtig vervoermiddel om snel van A naar B te komen op relatief korte afstanden, zeker in de stad. Het zal zeker afzien worden als ik thuis weer op mijn eigen fiets stap.

In het hotel vertelt elk groepje aan de hand van de foto’s wat de inspiratietoer hen gebracht heeft. Mooie foto’s, rake initiatieven, mooie winkels, slimme concepten passeren de revue.

Gemene deler wat mij betreft: passie, doen, droom, waarmaken, gaan, durven, samen, delen, community.

Het was een fantastische manier om kennis te maken met de fietsbranche, met de e-bike en met verschillende (retail)concepten die zeker als inspiratiebron gaan werken om het fietsklimaat naar een next level te krijgen.

Bedankt voor de mooie dagen!

Selita