Doe wat je niet durft

Ik wil al heel lang bloggen, maar ik durf niet. Ik zie allemaal beren op de weg die voor mij een argument zijn om het niet te doen. Want ja, wie zit er nu op mijn stukjes te wachten. Wees eerlijk, iemand die schrijft, wil toch gelezen worden. Kan ik het wel? Zijn mijn stukjes wel goed (genoeg)? Een beetje huis-tuin-en-keuken-verslagje schrijven kan iedereen en bij mij ligt de lat (natuurlijk) weer (veel te) hoog. Is het wel leuk wat ik te melden heb? Iedereen wil aardig gevonden worden, toch? Waar moeten die stukjes dan over gaan? Over mijn zoektocht naar die leuke, uitdagende baan? Tja crisis hè. Of die zieke vader in het ziekenhuis die midden in zijn eerste chemokuur vanwege acute leukemie zit. Ach ja, er zijn zoveel zieke mensen en dochters, zonen, vaders, moeders die over ziek-zijn bloggen om het van zich af te schrijven.

Gisteren. Op bezoek geweest bij mijn vader. Ik stapte uit de trein en op de fiets naar huis mijmerde ik weer over bloggen. Het staat immers wéér op mijn lijst. Met uitroeptekens.

Maar waarover dan??? Hardlopen? Mijn vader loopt de Damtotdamloop al sinds een van de eerste edities. Ook ik liep hem een aantal keer. Prachtige loop, maar wel lang, 10 Engelse mijl. Mijn vader loopt dit jaar natuurlijk niet en ik bood aan hem dan voor hem te doen. Hij had zich al aangemeld voordat hij ziek werd. “Maar dan wel in het shirt waarin ik hem twintig jaar geleden liep”, zei hij erbij. Want hij is wel van tradities en jaartallen enzo. Ik minder, maar vind het wel een mooie gedachte om voor deze loop te trainen terwijl hij in het ziekenhuis ligt. En er dan ook over te schrijven.

En daar kwamen ook de argumenten om juist wel te bloggen: Vorig jaar zomer las ik Ja-maar … huh?! van Berthold Gunster, de man achter omdenken. In dat boek las ik de uitspraak: “Beer op de weg? Omarm hem!” En dat is wat ik nu doe. Niet durven, omzetten in gewoon doen. Net zoals Spinvis zei en zong tijdens het Geen Daden Maar Woorden Festival in de Verkadefabriek: “Doe wat je niet durft, maar kom terug”.