Niets moet

In mijn tas, twee halterhemdjes, waarvan er een die bekende drie strepen heeft. De ander is egaal zwart, met kleine witte letters staat er ergens onderaan Dry Fit.

In mijn tas, een zwarte driekwartbroek, strak en gemaakt van die fijne stof die niet wappert en schuurt als je rent en niet plakt als je zweet, ook iets met Dry Fit.

Achter in de auto, een paar blauwe hardloopschoenen. Ik verplaats ze steeds, op zoek naar andere spullen die daar liggen, een fles water of zo, of een doos druiven.

In mijn All Stars zit een paar witte korte sportsokken gepropt. Goed tegen koude voeten ‘s avondshow en overdag prima voor de tripjes naar stadjes, dorpjes, kliffen, baaien, strandjes, abdijen, kastelen en de wandelingen die daar bij komen kijken.

Nee, ik loop even een paar weken niet hard. Ik heb er gewoon geen behoefte aan. Drie weken vakantie is drie weken alles loslaten, maar dan ook echt alles. Gewoon doen waar ik zin in heb en mezelf niets opleggen. Doen wat in mij opkomt, blijven zitten als het fijn is, zoals op het strandje van de week. Eva zocht ronde stenen, van die eieren, Maud zocht mee en ondertussen genoten we van de hond (hebben alle Britten een hond???) die eindeloos speelde met de golven in de branding en daar helemaal in op ging, hij hapte naar de spetters en probeerde die te vangen. Even aandoenlijk als hilarisch. Het was een reden om lekker te blijven zitten en te mijmeren over hoe mooi het hier is. Elke golf die over de rotsen klatert is weer anders en is even spectaculair. Wat is het water hier helder blauw en hoe komt het eigenlijk dat het water direct aan de kust zo wit is? En waarom is het water verder uit de kust nu ook opeens zo wit? De kliffen zijn wit, zou dat doorlopen onder water? Dan is het wel vreemd dat het witte stuk groter werd. We gaan helemaal in op, en komen er niet uit. Net als die hond.

En dat hoeft ook niet. Niets moet. Hardlopen ook niet.