Negen

Negen jaar geleden werd er een moeder geboren. Een moeder van een meisje dat niet op zich liet wachten, maar keurig op tijd was.

Negen jaar geleden werd er een meisje geboren. Een meisje van een moeder die heel nieuwsgierig was naar haar kindje en verrast werd door haar punctualiteit.

Clichés zijn waar, dat hoef ik niemand uit te leggen, dus als ik zeg dat de afgelopen negen jaar voorbij gevlogen zijn, dan verras ik daar niemand mee. Daar wil ik het dus niet over hebben.

Wat ik wel wil vertellen  is dat ik een ontzettend leuk meisje zie opgroeien. Een meisje met een heel eigen karakter, met een eigen smaak, met eigen interesses en met een eigen mening. Een meisje dat ontzettend lekker in haar vel zit, huppelend naar school gaat en daar non-stop kletsend weer uit gehuppeld komt. Een echt groep5meisje.

Wat ik ook wil vertellen is dat ik het heerlijk vind om dit jaar weer live haar verjaardag mee te mogen voelen. Wat dat meevoelen heb ik achteraf gemist vorig jaar, toen ik in India in de studiebanken in het hotel zat. Ik zie mezelf nog zitten. Laptop voor mijn neus, ronkende airco, liters water drinken, kleine ruimte, trainer die slechts af en toe verstaanbaar Engels spreekt, mijn blik gericht op het klokje met Nederlandse tijd en mijn gedachten bij wat ze op dat moment aan het doen is. Al aan het trakteren op school? Of nog aan het werk. Welke feestkleren zal ze uitgekozen hebben.

Maar hé, het gaat over Maud, over vandaag. Niet over mij een jaar geleden. Want zij voelt helemaal niet (meer) dat ik er vorig jaar helemaal niet bij was. “Je was toch op Skype erbij, mam. Je stond op tafel. En dat mag dit jaar dus niet hè!”

Kijk, en dat is was ik bedoel. Ze groeit op. Ze groeit groot. Ze groeit. Ze bloeit. Ze feest

En ik? Ik groei mee, ik feest mee. Al negen jaar.