Loslaten of vasthouden?

“Je hoort de laatste tijd zo veel over loslaten, dat het goed voor je is dingen los te laten, dat je daar rustig(er) van wordt. Mijn vraag is, wat zou je vast willen pakken?”

Het is maandagochtend half negen, de zon is net op, de hemel is strakblauw, het gras is bevroren en ik adem wolkjes.

Op het bankje bij de ingang van Het Bossche Broek zit Ageeth, de initiatiefneemster van deze stiltewandeling. Na mij arriveren nog twee vrouwen en na de inleiding en introductie vertrekken we. In stilte.

We wandelen met zijn vieren, maar ieder loopt voor zich. We lopen dezelfde (voor mij nog onbekende) route als de vorige keer. Ieder in haar eigen tempo.

Zodra we weg zijn en het stil is begint het. Mijn hersenen maken overuren, koud heb ik het niet. De ene gedachte buitelt over de andere. Ik ben me ontzettend bewust van het hier en nu. En van de ganzen die druk met elkaar in de weer zijn. Er zit een gans op de rand van de muur van de Zuidwal druk te gakken. Een clubje ganzen aan de overkant van het water hoort zijn soortgenoot en begint terug te gakken. Met een stuk of zes zwemmen ze uiteindelijk naar de gans op de rand. Wij lopen verder. Het gegak wordt zachter naarmate we verder lopen. Nieuwe gedachten borrelen op. Net als de zon. Die klimt steeds hoger boven de horizon. De zonnestralen laten het bevroren gras glinsteren.Ik merk dat ik het eerste half uur vooral ‘last’ heb van tuimelende gedachten die zich in combinatie met de adembenemende schoonheid van de omgeving maar moeilijk laten vangen, laat staan kanaliseren. Ik probeer de gedachten en beelden te vangen. Kon ik mijn gedachten maar opnemen, denk ik. Een foto van de beelden die ik zie is snel gemaakt. Het strijklicht van de opkomende zon maakt de natuur mooi, echt heel mooi. De door de vorst wit geworden wuivende rietpluimen worden prachtig in het zonnetje gezet. De vogels drogen hun veren vleugels. En tegen het eind van de wandeling is de warmte van de zon echt voelbaar. Een cadeautje.

Na een poosje lopen over het krakende glimmende gras en de fragiele stevigheid van bevroren blubber (ik ben blij dat ik mijn wandelschoenen aan heb) merk ik dat ik in een cadans zit die ik herken van het hardlopen zonder muziek. Ik denk na zonder dat ik er erg in heb en als ik even ‘wakker’ word, kan ik die gedachten ook niet meer letterlijk terughalen. Lekker vind ik het, want met de gedachten die ik wel bewust heb, kan ik nu wel iets. Ik begin antwoorden te ontwikkelen. Het wordt duidelijker. Het gekwetter van de vogels, het ritme van armen die langs donsjassen bewegen, het monotone geluid van de snelweg in de verte helpen me bij het stroomlijnen. Afwisselend hoor ik dan weer het één, dan weer het ander, onbewust, het selectief luisteren gaat vanzelf, ik merk het alleen op.

Weer terug bij het bankje sluiten we af, fluisterend, want het is toch wel gek om zomaar hardop pratend de stilte te verbreken. In een café aan de Parade praten we na. Het is mooi om te horen dat we allemaal andere associaties en gedachten hadden bij ‘vasthouden’. We herkennen veel en zijn eigenlijk (wat mij betreft) nog lang niet uitgedacht over dit onderwerp. Ik voelde duidelijk dat als je iets vastpakt, je als vanzelf ook iets loslaat. Vasthouden en loslaten horen bij elkaar.

Is het toeval dat op de FLOW Kalender op 28 januari deze spreuk van filosoof Soren Kierkegaard staat?

‘Loslaten betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen.’

Hoe dan ook, het was een heerlijk begin van de dag, van de week.