Jullie ook!

De hele week staan facebook en twitter vol foto’s en plaatjes die zo als kerstkaart gepost kunnen worden. En dan bedoel ik gewoon ouderwets gepost, hè, een (foto)papieren kaartje, al of niet voorzien van een envelop, een handgeschreven adres en een postzegel. Zo eentje die een hele reis aflegt vanaf de keukentafel van de schrijver via de brievenbus en het sorteercentrum naar de handen van de ontvanger. Die de kaart dan bekijkt en leest en bij een kop thee gezamenlijke herinneringen van het afgelopen jaar ophaalt. Niet één keer een momentje samen, maar veel vaker, want die kaart staat er een poosje en steeds als je die kaart ziet, denk je aan de schrijver van die kaart en zijn of haar gezin.

Ik vind het jammer, die digitale post. Vluchtige post, want in de brij van Twitter en algoritmes van Facebook moet je maar afwachten of jouw kaart wel gezien en gelezen (en geliket) wordt.

Ook jammer vind ik de standaard what’sappjes van vannacht. “Voordat de zon de laatste keer ondergaat , voordat de klok 12 uur slaat, voordat ik te dronken ben …” Bla, bla, bla, standaard berichtje, zag ik meteen, nog voordat ik hem van meerdere mensen kreeg. Lief en aardig bedoeld, maar zo makkelijk. En natuurlijk aan alle contacten tegelijk verstuurd.

Stuur dan niks.

Dat heb ik dan ook niet gedaan. Niet vannacht. Toen had ik het druk met toasten, vuurwerk kijken met mijn kinderen en mijn vrienden, sterretjes branden.

De persoonlijke berichten die ik gelukkig ook kreeg, voel ik als echt waardevol. Hoe goedbedoeld de standaardberichten ook zijn, goedgevoeld is ook wat waard. Toch?

Maar eh… jullie ook!