Damloop

Daar zit ik dan, in de digitale wachtrij voor de Dam tot Damloop 2013. Een primeur. Ik heb namelijk nog nooit in een digitale wachtrij gezeten. En ik vind het spannend.  Ik ben blij met mijn tweede scherm, want dan kan ik links gewoon typen en vanuit mijn ooghoek rechts het scherm  van de damloop in de gaten houden.

Tot een uurtje of twee geleden wist ik nog niet eens dat ik me zou willen inschrijven voor dit hardloopevenement van formaat en nu zit ik toch al een minuut of zeven klaar voor het bemachtigen van een startbewijs. Voor een loop die ik al vaker deed.

Toen ik nog in Zaandam woonde, werd ik door mijn vader aangestoken met het hardloopvirus. We liepen samen in het Heemskerkse bos en later ook op de atletiekbaan van AV Zaanland in Zaandam. Daar werden (en ik vermoed: worden) speciale arrangementen aangeboden ter voorbereiding van het grootste hardloopevenement van Nederland.  Ik had steeds geen omkijken naar het verkrijgen van een startbewijs, want dat was bij het pakket inbegrepen.

Eenmaal in Den Bosch heb ik hem twee keer gelopen. De eerste keer was toen we net een jaar hier woonde en ik de damlooptraditie wilde voortzetten. Mijn vader had via via een startbewijs geregeld en we liepen samen in een businessgroep van Verkade. Leuk voor een keer, maar de nostalgie van in je hardloopkloffie lopend naar de bus gaan die je naar de Prins Hendrikkade in Amsterdam brengt om vervolgens hardlopend terug naar huis te rennen, miste ik enorm.

Kijkt ondertussen even met een schuin oog naar rechts: nog acht minuten, het groene bolletje knippert geduldig. Ik word steeds ongeduldiger.

Vorig jaar werd mijn vader ziek. En wat heeft dat met de Dam tot Damloop te maken? Hoor ik je vragen. Nou eigenlijk alles. Mijn vader heeft bijna alle edities, tot 2011 meegedaan.  Vandaag een jaar geleden schreef hij zich in voor de editie van 2012. Ongeveer een maand later hoorde hij dat hij acute leukemie had en dus ‘met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid’ niet zou kunnen deelnemen.  En dat heb ik toen voor hem gedaan. Ik heb met zijn startnummer met zijn naar erop 16,1 km van Amsterdam naar Zaandam hardgelopen. En wat was het fijn.

Oh, nog één minuut.

Het was heerlijk om die kilometers te rennen voor mijn vader. En dat smaakt nu dus toch naar meer. Het is het enige evenement waar ik meer dan tien kilometer voor ren. Want dat vind ik eigenlijk de lekkerste afstand. Gewoon een uurtje rennen.  Maar mijn vader, inmiddels vrij van leukemie, maar nog lang niet de oude, kan dat niet meer. Dus doe ik het. Weer. Natuurlijk.

Het wordt weer een hele uitdaging om die 16,1 km  te volbrengen. Net als het bemachtigen van een startbewijs trouwens. Verwachte tijd: 17:49 uur. Huidige tijd: 12:04.

Hé, nu ik weer kijk zou ik over 2 uur en 29 minuten mijn startbewijs kunnen bestellen.