Avondvierdaagse

Het is in volle gang, het avondvierdaagseseizoen. Al een aantal weken zie ik op doordeweekse dagen op facebook en twitter vrolijke (altijd), zonnige (deze week), koude (afgelopen weken) kiekjes van kinderen die aangemoedigd worden door de vrienden, kennissen, opa’s, oma’s en andere bekenden langs de route. Deze week is Den Bosch aan de beurt. Dinsdag tot en met vrijdag en elke dag een andere route. De meiden lopen trouw elke dag, ja ook woensdag na de zwemles, hun vijf kilometer door de Bossche straten. En Jaap loopt gezellig mee.

En ik? Ik zit thuis. Een irritante scheenbeenblessure (shin splints voor de hardlopers onder ons) houdt me al bijna twee weken binnen. Nou ja binnen, in ieder geval uit mijn hardloopschoenen (en tennisschoenen en volleybalschoenen). Ik had de meiden beloofd om vanavond de laatste etappe te lopen. De fysiotherapeut zette vanmiddag hardhandig een streep door dit plan. “Doe maar niet.” waren zijn woorden. Het is niet goed om nu ruim anderhalf uur te gaan slenteren. Dan heb je voor niets een week gerust.

Met deze boodschap kon ik naar huis. Zelf had ik er al een beetje rekening mee gehouden, want helemaal pijnvrij ben ik niet geweest deze week.

Ik was nog niet in de steeg met mijn fiets, of Maud vraagt of ik kan lopen. Want de tape op mijn voet en onderbeen en het niet sporten deze week, wekte bij beide meiden toch wel de indruk dat er dan wat aan de hand moest zijn. Meerdere keren heb ik geprobeerd uit te leggen wat er was gebeurd.

Mijn hardloopschoenen waren kapot. Ik ga naar een serieuze hardloopwinkel om goede schoenen te kopen, inclusief zo’n filmpje, tig schoenen passen, weer wisselen, nog een keer uitproberen. De hele rataplan. En dan na zo’n drie weken fluitend hardlopen, begint het te irriteren. Steeds erger wordt het. Vooral na het lopen. Tijdens het lopen is het te doen. Dus stop ik mijn kop in het zand. Spreek met mezelf af dat ik na de Vestingloop er iets aan ga doen. De loop was heerlijk. Echt. De avond erna een drama. Dus hing ik maandagochtend met de fysiotherapeut aan de telefoon en besloot ik tot de eerste sessie niet te sporten. En dat was maar goed ook.

Terug naar de steeg. “Nee.” is mijn antwoord. En ze begint meteen te mopperen en te balen. “Je had het beloofd, mama!” Ja, ik weet het.  Ik had zelf ook liever gelopen. Gelukkig accepteert ze het vrij snel. Want als de spierendokter het zegt, dan zit er niets anders op.

Dus spring ik zo op de fiets, ja dat mag wel, fietsen dan hè, springen niet en ga mijn wandeltoppers inhalen.